تجربه تاریخی اثبات کرده است تا مادامی که شاخص‌های کیفی با بکارگیری روش‌های معتبر کمی‌سازی نشوند و به صورت داده‌ها و اطلاعات مالی نمایش داده نشوند، علیرغم تنظیمات دولتی و مقررات و راهنماهای بین‌المللی موجود، بعضا رغبت به سرمایه‌گذاری در ارتقای شاخص‌های کیفیت وجود نخواهد داشت، لذا لزوم تغییر رویکرد از صرفا تشدید بازرسی‌های کیفی و تذکرات رگولاتوری به رویکردهای آماری و مالی-اقتصادی که فوائد پایبندی به کیفیت را به روشنی و از جنس آمار و ارقام نمایش دهند قویا و بیش از پیش احساس می‌شود.
بدیهی است که انجام چنین مطالعات دقیق و مبتنی بر متدلوژی روز و معتبر می‌بایست توسط یک کارگروه چند رشته‌ای (Multidisciplinary Team) صورت پذیرد و تخصص‌های گوناگونی اعم از مهندسین فنی، داروسازان صنعتی، دانش‌آموختگان اقتصاد و مدیریت دارو، مدیران مالی و مدیران ارشد ستاد و صنعت را می‌طلبد تا مطالعه جامع و نتایج حاصل از آن معتبر باشد.
رویکرد موسوم به Benefit-Cost Ratio سهل و ممتنع است و در ظاهر آسان ولیکن در باطن با پیچیدگی‌های خاص و نکات ظریف و تخصصی همراه است، بنابراین حصول نتایج مفید، معتبر و اقناع‌گر صرفا در گرو متدولوژی صحیح و به خدمت گرفتن یک کارگروه چند رشته‌ای حرفه‌ای و مجرب میسر است.
در مقوله BCR به بیان ساده نسبت عوائد سالانه حاصل از مداخلات مثبت در ارتقای سطح کیفیت (منطبق بر استانداردهای داخلی، ملی و جهانی) در قیاس با هزینه‌های مترتب جهت جاری و ساری کردن مداخلات کیفی مربوطه در یک سازمان سنجیده می‌شود و به‌صورت کمی مشخص خواهد کرد که چنین هزینه‌هایی در نهایت به بهبود شاخصه‌های مالی و بازگشت سرمایه مطلوب منجر خواهد شد یا خیر؟
یادداشت از یک محقق و پژوهشگر صنعت دارو
