ناصر ریاحی در گفتگو با سایت خبری اتاق تهران مطرح کرد
اینکه بخش خصوصی در ایران -نسبت به دیگر کشورها- سهم کمی از اقتصاد را شامل می شود، مساله پنهانی نیست. اما موضوع این است که همه جای دنیا دولت ها بخش خصوصی را تقویت کرده و امکاناتی در اختیار آنها قرار داده اند.
جای بخش خصوصی درحوزه بهداشت و درمان خالی است. البته بخش خصوصی مشتاق به حضور در این بخش است، اما مشکلاتی برسر آنها قرار دارد. ناصر ریاحی، عضو هیات نمایندگان اتاق تهران و رئیس اتحادیه واردکنندگان دارو در گفتگو با سایت خبری اتاق تهران از مشکلات بخش خصوصی برای ورود به حوزه بهداشت و درمان صحبت هایی را مطرح کرد. او می گوید:
*بخش خصوصی می تواند وارد سیستم درمان کشور شود؟ به طور کلی بخش بهداشت و درمان چقدر برای بخش خصوصی جذاب و سودآور است تا آن را جذب خود کند؟
مسایل متعددی در این میان مطرح است. چرا که نه وزارت بهداشت به راحتی مجوز می دهد و نه برای بخش خصوصی حوزه بهداشت و درمان، اقتصادی است. مشکل در قوانینی است که از سال 1334 حاکم بوده است. در این قوانین، برای تاسیس یک واحد درمانی، فرد موسس باید تخصص داشته باشد. به عبارتی داروخانه را فقط داروساز، بیمارستان را تنها پزشک و آزمایشگاه را دکتر آزمایشگاه می تواند تاسیس کنند. علاوه بر این، از نظر وزارت بهداشت مدرک تحصیلی کافی نیست. در این مرحله کمیسیونی وجود دارد که باید صلاحیت شخص را تعیین کند. حتی داروسازانی که می خواهند به شرکت های دارویی بروند، با اینکه مدرک مورد نظر را دارند، اما باید صلاحیتشان دوباره توسط وزارت بهداشت تایید شود. به نظر من این اقدام نقض غرض است. چرا که وزارت بهداشت، آموزش پزشکی را هم در بردارد. یعنی دانشگاه های پزشکی زیرنظر وزارت بهداشت هستند و در واقع وزارت بهداشت به آنها آموزش و در نهایت مدرک می دهد، ولی زمانی که همان فارغ التحصیلان می خواهند کاری راه اندازی کنند، باید دوباره تایید صلاحیت شوند که حتی در مواقعی دیده شده آنها تایید صلاحیت نشده اند.
*چرا چنین اتفاقی می افتد؟
در واقع این کنترلی برای این است که هرجایی که می خواهند مجوز بدهند و هرجایی که نمی خواهند مجوز ندهند. کل ماجرا به نظر با مشکل مواجه است. به این دلیل که بیمارستان، داروخانه و آزمایشگاه و … یک واحد اقتصادی است. در همان قانون، مسئول فنی هم باید مشخصاتی داشته باشد که البته این قسمت درست است و در همه جای دنیا نمی شود مسئولیت را به غیر متخصص سپرد. به هرحال این مسایل مانع کار می شود و ذهنیت خصوصی سازی را در وزارت بهداشت از بین می برد. البته آقای وزیر دراین باره اعلام کردند که بخش خصوصی در ایران بسیار ضعیف است و نمی توان به آن اتکا کرد.
*به گفته شما مشکل به عدم اجازه وزارت بهداشت برای خصوصی سازی در این بخش برمی گردد. اما بخش خصوصی واقعا چه میزان توانایی این را دارد که وارد حوزه درمان و سلامت شود؟
اینکه بخش خصوصی در ایران -نسبت به دیگر کشورها- سهم کمی از اقتصاد را شامل می شود، مساله پنهانی نیست. اما موضوع این است که همه جای دنیا دولت ها بخش خصوصی را تقویت کرده و امکاناتی در اختیار آنها قرار داده اند. به این ترتیب بخش خصوصی قوی شده و به دولت هم خدمت کرده است. دلیلی نمی شود که اگر کسی ضعیف است، نادیده گرفته شود. به طور مثال اگر دانش آموزی ضعیف است، باید از مدرسه رفتن آن جلوگیری کرد؟ یا اینکه باید او را به روش های مختلف تقویت کنیم. این موضوع در همه حوزه ها صدق می کند. اما بعضی حوزه ها بخش خصوصی می درخشد و رشد می کند. از طرفی همین قوانین و محدودیت های موجود اجازه سرمایه گذاری خارجی هم نمی دهد. چرا که بخش خصوصی که تنها شامل داخل کشور نمی شود. مثل همه جای دنیا، مالزی، برزیل و هند در 20 سال گذشته از سرمایه گذاری خارجی استفاده کردند و به مرور بخش خصوصی داخلی شان هم ثروتمند شد و قدرت پیدا کرد و کار را به دست گرفت. بنابراین اگر معتقدیم که بخش خصوصی ضعیف است، باید آن را تقویت کرد، اگر هم بخش خصوصی کشور ضعیف نیست، حداقل تکلیفش مشخص شود.
