براساس گزارش نیویورک تایمز
شی جینپینگ، رییس جمهور چین می خواهد اطمینان بخش خصوصی را دوباره به دست آورد و حتی آن را محکم تر کند.
هماهنگی سرمایه گذاری خصوصی با اولویت های دولتی می تواند سرعت برخی از شرکت ها را افزایش دهد، اما مداخله رسمی در جلسات هیات مدیره شرکت ها بعید است تصمیمات خوبی در کسب و کار ایجاد کند.
سیاست های متزلزل حزب، خط میانی برخی دولت ها و شرکت های خصوصی و سرمایه گذاران خارجی را گیج می کند.
بخش خصوصی، بخش عمده ای از مشاغل چین را ایجاد می کند. ایجاد بخش عمده ای تولید ناخالص داخلی برعهده بخش خصوصی است و این بخش کارآمدترین کارگرها و سرمایه را در اختیار دارد. معجزه رشد اقتصادی چین به دلیل توانایی شرکت های خصوصی در تولید سود با وجود محیط حقوقی متزلزل، فساد رسمی و مداخله مداوم قانونی رخ داده است.
با وجود بهبود رشد اقتصادی اخیر کشور، سرمایه گذاری خصوصی همچنان در هراس است. تا ماه آگوست، رشد اقتصادی 6.4 درصد افزایش یافت که بخشی از آن به دلیل باز شدن مسیر تولید و سرمایه گذاری دولت های محلی بود. به هرحال این عملکرد بهتر از عملکرد نامطلوب سال گذشته است، اما هنوز هم با رشد 15 درصدی در سال های اخیر همخوانی ندارد.
این حرکت می تواند رشد طولانی مدت به همراه داشته باشد: صندوق بین المللی پول معتقد است شرکت های خصوصی حدود 7 تا 8 درصد بازدهی بالاتری در مقایسه با همتایان دولتی خود ایجاد می کنند.
مقامات خطرات را تشخیص می دهند. با وجود تجمع گسترده تر اقتصادی که در جریان است، سرمایه گذاری خصوصی هرگز از رکود اواخر سال 2015، بهبودی نداشته است.
دولت تلاش می کند تا کارآفرینان را حتی با ادعاهای لفظی مجددا فعال کند. 25 سپتامبر مقامات رسما راهنمایی برای تقویت روحیه کارآفرینی را مطرح کردند. برخی حتی گمان می کنند بخش خصوصی یک موضوع مورد بحث در نوزدهمین نشست حزب در هفته آینده باشد.
بانک مرکزی این کشور اعلام کرده است: حمایت از بانک ها به منظور تقویت اعتبار به شرکت های کوچک، می تواند به 150 میلیارد دلار در نقدینگی بلندمدت اضافه کند. زمینه های جدید اقتصاد به آرامی برای سرمایه گذاران خصوصی باز می شود. به عنوان یک نتیجه چین در سال جاری در شاخص سهولت انجام کسب و کار بانک جهانی رتبه 78ام را به دست آورده است. این در حالی است که این شاخص از یک دهه گذشته تاکانون در رتبه 93 قرار داشت.
مشکل این است که هر اقدامی که آقای شی انجام می دهد، نشان از یک بی اعتمادی ریشه دار شرکت های قدرتمند دارد. حتی زمانی که مسئولان صحبت از خروج دولت از صنایع غیراستراتژیک می کنند، دولت خودش را به نوعی دیگر به کسب و کار تبدیل می کند.
مقامات به طرز چشمگیری نفوذ خود در شرکت های بزرگ خصوصی را گسترش داده اند. شرکت ها گاه احساس می کنند که مجبور به شرکت در پروژه های سیاسی مانند منطقه Xiong’an New و یا طرح یک کمربند و یک جاده هستند.
